షర్మిలాం”తరంగం”
-షర్మిల కోనేరు
ఇదీ మాట్టాడుకోవాల్సిందే !
కొన్ని విషయాలు చాలా చిన్నవిగా అనిపిస్తాయి . కానీ వాటిగురించి పెద్ద చర్చే చేయాల్సి వస్తుంటంది ఒక్కోసారి .
మన ఇళ్లల్లో ఎంగిలిపళ్లాలు కడిగి మనం పారేసే చెత్తని ఊడ్చి శుభ్రం చేసే మనుషుల పట్ల మనం ఎలావుంటున్నాం !
కనీసం వాళ్లు అత్యవసరంగా టాయిలెట్ వాడాల్సి వస్తే మనం అనుమతిస్తామా ?
కొందరు వున్నత వర్గాల్లో బయట సర్వెంట్ బాత్రూంలు అని కడతారు .
మామూలుగా అందరిళ్లల్లో లేదా అపార్ట్మెంట్లలో పని చేసే వారికి ఈ అవకాశం వుండదు .
ఎక్కెడెక్కడినుంచో వచ్చి పనులు చేసుకునే వారికి మనం కచ్చితంగా మన రెస్ట్ రూం వాడుకోనివ్వాలి .
ఏమో బాబూ నాకు చిరాకు అనే కొందరు ఇల్లాళ్లూ వుంటారు .
వారు ఒకటి గుర్తుంచుకోవాలి మనం అంతా మనుషులమేనని .
మనుషుల మధ్య అంతరాలు వాళ్ల స్థితిని గుర్తుచేసేలా వుంటే అది అమానవీయం .
మాకు శుభ్రం ఎక్కువ అనేవాళ్లంతా పనివాళ్లతో ఎముకలు అరిగేలా చాకిరీ చేయించేవారే .
బాత్రూంలు తళతళలాడేలా శుభ్రం చేసేవారికి అవి వాడటం మాత్రం తెలియదా ?
పోనీ తెలియదనుకుంటే స్పష్టంగా చెప్పడానికి ఏం మొహమాట పడక్కరలేదు.
అసలు మన దేశంలో ఇప్పుడు
కాస్త బయట రెస్ట్ రూం లు వుంటున్నాయి .
కానీ ఇంతకు ముందు కార్ లలో లాంగ్ డ్రైవ్ లకి వెళ్లినప్పుడు ఒక్కో చోట ఆపి అక్కడున్న ఇళ్ల వాళ్లని రిక్వెస్ట్ చేసి వెళ్లాల్సి వచ్చేది .
ఒక సారి మేం చిన్న తిరుపతి వెళ్తూ ఒక ఇంటి ముందు ఆపి “బాత్రూం వాడుకో వచ్చా “అని అడిగాం .
అసలే గోదావరి జిల్లా మర్యాదలకి పెట్టింది పేరు .
“అయ్యో ! అదేం బాగ్గెం వాడుకోండె !” అన్నారు . అంతేకాదు “టీ తాగెళ్లాల్సిందే ” అని మా అందరికీ టీ ఇచ్చి గానీ పంపలేదు .
ఇలాంటి అనుభవాలు ఎదురైనప్పుడే మనిషికి మనిషికి వుండే సంబంధం మన గ్రామీణ భారతంలో ఇంకా తెగిపోలేదని తెలిసేది .
ఇది జరిగి 15 ఏళ్లయినా వాళ్ల మొకాలు గుర్తులేవు కానీ వాళ్ల మనిషితనం గుండెల్లో నిలిచి పోయింది .
ఇదంతా ఎందుకు గుర్తొచ్చిందంటే ఈ మధ్య తెలిసిన వాళ్ల ఇంట్లో ఒక ఫంక్షన్ జరిగింది .
ఆ ఫంక్షన్ కి కేటరింగ్ చేసే కుర్రాళ్లు వచ్చారు .
వాళ్లూ చదువుకునేవారే . పార్ట్ టైం గా వడ్డనకి వచ్చారు .
నాలుగైదు గంటలుండాల్సి వస్తుంది కాబట్టి సహజంగానే వాష్ రూం వాడాల్సి వచ్చింది.
వెళ్లొచ్చా అని ఆ ఇంటివారిని అడిగితే వాళ్లు నిర్మొహమాటంగా కుదరదని చెప్పేశారు .
ఈ విషయం వాళ్లు చెప్పినప్పుడు నాకైతే అన్యాయం అనిపించింది .
వాళ్లు ఆ అవసరానికి ఎక్కడికో వెతుక్కుని వెళ్లాల్సిన అగత్యం కల్పించడం మనం సాటి మనిషికి చేసే అన్యాయం కదా !
ఈ ఒక్క సంఘటనే కాదు ఇంట్లో పనిచేయడానికి వచ్చేవాళ్లమీద చేసే కామెంట్లు ఆశ్చర్యం కలిగిస్తాయి.
” ఈ మధ్య దీనికి ఆశ ఎక్కువైందండీ! అన్నిటికీ డబ్బులు డబ్బులు !!
కాస్త ఎక్స్స్త్రా పని చెప్పగానే డబ్బులిమ్మంటుంది ” అని .
మనం ఉద్యోగంలో ఓవర్ టైం చేస్తే డబ్బులు ఆశించినప్పుడు వాళ్లు ఒళ్లు విరుచుకుని పని చేస్తూ డబ్బులు ఆశించరా !
అవసరాల్ని మించి వున్న వారికే ఆశ వున్నప్పుడు అరకొరతో బతుకు సాగించే వారు ఆశపడడం ఆశ కాదు వాళ్ల హక్కు .
సమతూకం వున్నప్పుడే మానవ సంబంధాలు మెరుగ్గావుంటాయి .
వాటితో మాకేం పని లేదంటే మనుషులకి మాత్రమే వున్న విచక్షణాజ్ణానం మనకి లేనట్టే.
*****
షర్మిల 20 ఏళ్లు డెస్క్ జర్నలిస్ట్ ఉద్యోగం చేసి విరామం తీసుకున్నారు. అలవాటైన రాతని , నమ్ముకున్న అక్షరాన్ని వదలకుండా వుండే ప్రయత్నం చేస్తున్నారు. ప్రస్తుతం ” కౌముది, సారంగ ” వెబ్ పత్రికల్లో కూడా శీర్షికలు రాస్తున్నారు.