“గోడలు”(ద్వితీయ వార్షిక సంచిక కథల పోటీ రచన)

‘‘అంకుల్ ఏం చెయ్యమంటారు? అసోసియేషనుతో మాట్లాడి చెపుతానన్నారు కదా?’’

‘‘ఎవ్వరూ ఒప్పుకోవటం లేదమ్మా’’

‘‘మా ఇంట్లో మేం ఉంచుకోవడానికి అభ్యంతరం ఎందుకండీ!’’

‘‘ఇన్ఫెక్షన్లు వస్తాయని అందరూ అంటున్నారు’’ నసుగుతూ అన్నాడు.

‘‘నేనూ, నా భర్తా కూడా డాక్టర్లం. మాకు తెలియదా అంకుల్ ఎప్పుడు ఇన్ఫెక్షన్స్ వస్తాయో ఎప్పుడు రావో’’ గొంతులో కొంతమేర దుఃఖపు జీర ఉన్నా కొంత అసహాయతతో కూడిన కోపం ధ్వనించింది.

‘‘…. ఆయన ఏమీ మాట్లాడలేకపోయాడు. స్పీకర్ ఫోనులో వస్తున్న ఆ సంభాషణని వింటోన్న ఇతర సభ్యులు గుసగుసలాడుకోసాగారు.

‘‘పక్కనే ఇంట్లో అలా ఉంటే పూజలూ మళ్ళూ తళ్ళూ చేసుకోడానికి కుదరదు కదా’’ ఒక ఆమె సాగదీసింది.

‘‘నిజానికి పూజలే కాదు వంట కూడా చెయ్యరు ఆ విషయం తెలుసా’’ ఆ సంభాషణ వింటున్న శాస్త్రాలు తెలిసిన ఆమె వ్యంగ్యంగా అంది.

మళ్ళా స్పీకర్ ఫోన్ నుండి దుఃఖ స్వరం వినిపించింది.

‘‘పోనీ… మా యింటి కిందే వున్న మా పార్కింగు ప్లేసులో పెట్టుకోవచ్చా అంకుల్’’.

‘‘మాకిష్టం లేదమ్మా అసోసియేషన్ వాళ్ళంతా అభ్యంతరం చెపుతున్నారు’’.

‘‘మరి ఎట్లా చేద్దామంటారు? తమ స్వంత యింటికి వెళ్ళాలని రెండు రోజులుగా తపన పడ్డారు నాన్న…’’ దుఃఖంతో కాసేపు ఆగి మళ్ళీ…

‘‘….నాన్న ఆత్మశాంతికి ఇప్పుడైనా తేవాలని అనుకున్నాం. ఏదో ఒక సొల్యూషన్ నిర్ణయించండి అంకుల్’’ కంఠం ప్రాధేయపడుతున్నట్లుగా ధ్వనించింది.

‘‘కాసేపాగి అందర్నీ కనుక్కొని చెప్తానమ్మా’’ అన్నాడు అసోసియేషన్ ప్రెసిడెంట్.

‘‘మా అన్నయ్యలు యూ.ఎస్. నుండి, యు.కె. నుండి బయలుదేరుతున్నారు. వాళ్ళు వచ్చేసరికి రెండు రోజులు పడుతుంది. అంతవరకూ ఉంచక తప్పదండి’’. కంఠం కొంచెం ఖచ్చితంగానే ధ్వనించింది.

‘‘ఈ రోజు శుక్రవారం తీసుకొస్తే ఎట్లాగండీ’’ అంది నిత్యపూజారి శారదాంబ.

‘‘కొడుకులు వచ్చేవరకంటే అంతా అయ్యేసరికి రెండు మూడు రోజులు పడుతుంది. మార్చురీలో పెట్టుకోవచ్చు కదా’’ మరొకరు.

‘‘ఇటువంటప్పుడు ఏవో సిద్ధాంతాలన్నీ చెప్పుకుంటూ కూర్చుంటే ఎలా ఏదో ఒక నిర్ణయం తీసుకోకతప్పదు. ఆయన కూడా అసోసియేషన్ మెంబరు కదా. అందరూ కూడా అంత కఠినంగా ఉంటే బాగుండదు. ఈ రోజు అతను, రేపు మరొకరు కావచ్చు’ అని సమాధానపరచుకొని అందరూ కలిసి పార్కింగు ఏరియాలోనే మరో గేటుకు సమీపంలో స్థలం కేటాయించారు.

కానీ ఇంకా అపార్టుమెంటు సభ్యులు, కుటుంబీకులు ఆ విషయమై తర్జన భర్జన పడుతూనే ఉన్నారు. ఎప్పటెప్పటి సాంప్రదాయాల్నో తవ్వితీస్తూ సాగదీసేవారూ, వాళ్ళతో సన్నిహిత సంబ:ధం ఉన్నవారూ, దిగులు గుండెల్తో పనులన్నీ మానేసి కారిడార్లలో కూర్చుని తదుపరి కార్యాచరణకై చర్చలు కొనసాగిస్తూనే ఉన్నారు. వాటి మీద ఆసక్తి ఉన్న వాళ్ళు  తలో మాట అందిస్తూ వాద ప్రతివాదాలు చేస్తున్నారు. విసుగు కలిగి సుభాషిణీ మరొకిద్దరూ ఇళ్ళకి వెళ్ళిపోయారు.

ఆరోజు సాయంత్రానికి రాజారాం భౌతిక దేహాన్ని వాళ్ళ అమ్మాయి, అల్లుడూ, భార్యా మరికొందరు బంధువులూ కలిసి తీసుకొచ్చారు. రెండో గేటు దగ్గర చుట్టూ షామియానా కట్టి ఐస్ బాక్సులో పెట్టారు. ఉండుండి ఏడుపులు వినిపిస్తుంటే ఎనభై అపార్టుమెంట్ల కొత్తగా కట్టిన భారీ భవనం ఒక విధమైన నీరవ నిశ్శబ్దాన్ని నిలువెల్లా కప్పుకొని, భయంకరమౌనంతో శీతలచ్ఛాయ కింద తపోదీక్షలో ఉన్న మౌనిలా అయిపోయింది. సాయంత్రం స్కూలు నుండి వచ్చి కేకలతో ఆట్లాడుకునే అపార్టుమెంట్లలోని పిల్లలందరూ వారి వారి ఇళ్ళల్లో బందీలయ్యారు.

జరుగుతున్న చర్చోపచర్చలు వింటున్న సుభాషిణికి మనసు భారమైపోయింది. కోడలు విశాల ఎప్పటికప్పుడు అపార్టుమెంటులోని లుకలుకలు సుభాషిణికి చెప్తూనే ఉంది.

భౌతికదేహం అక్కడ ఉండడం అనేక ఆలోచనలకు దారితీస్తోంద.

‘‘ఇకపై ఇటువంటి పరిస్థితులు వచ్చినప్పుడు కింద సెల్లార్ లో కమ్యూనిటీ హాలు వాడుకుంటే బాగుంటుందేమో’’ అన్నాడు ఒకాయన.

‘‘అమ్మో అలా వద్దు. ఇంక అటువంటి వాటికే పరిమితమై అటువైపు వెళ్ళాలన్నా, కమ్యూనిటీ హాలులో ఫంక్షన్లు చెయ్యాలన్నా ఒక రకం భయం ఏర్పడిపోతుంది’’ అంది మరొక ఆమె.

‘‘నిజమే’’ చాలామంది ఆమెని సమర్థించారు.

‘‘అసలు వాళ్ళు మార్చురీలో పెట్టి పిల్లలొచ్చాక తీసుకురావచ్చు కదా’’ ఇంకొకరు.

‘‘అదేచెప్పాము. కానీ రాజారాం వారం రోజుల నుండీ యింటికి తీసుకెళ్ళమని పోరుపెట్టాడట’’.

‘‘అయినా వాళ్ళింట్లోనే పెట్టుకోమంటే సరిపోయేది. మనకి కామన్ వాల్ కూడా ఎక్కడా లేదు. అతని ఆత్మకీ శాంతి కలిగేది’’ అప్పుడే అక్కడికి వచ్చిన విశాల అంది.

‘‘అదెలా కుదురుతుంది?’’ గయ్యిమంది ఒకామె.

‘‘అవునండి ఎన్నో లక్షలు పోసి కొనుకున్న ఇల్లు. వాళ్ళకి మాత్రం తృప్తి కలిగించకపోతే ఎలా? ఏదో అనాథప్రేతంలా ఇలా సెల్లార్లలో పెట్టటం బాలేదు’’ నిరసనగా అంది విశాల. ఒకరిద్దరు మాత్రమే విశాలని సమర్థించారు.

రెండో రోజు రాత్రికి గాని విదేశాలలో వున్న పిల్లలు రాలేదు. ఎంతమంది ఎన్ని సిద్ధాంతాలూ, రాద్ధాంతాలూ చేసినా తప్పనిసరి పరిస్థితిలో అందరూ రాజారాం భార్యని కలిసి ఓదార్చారు.

యధావిధిగా మర్నాడు కార్యక్రమాలన్నీ పూర్తి చేసారు. భౌతిక దేహం వెళ్ళిపోయాక అపార్టుమెంట్ల బిల్డింగుకు కొంత మబ్బు విడినట్లు అయినా ఇంకా పూర్తిగా సాధారణ స్థితికి రాలేదు.

కార్యక్రమాలన్నీ జరిగిన తర్వాత కూడా కొంతమంది మనసుల్లో ఆందోళన పరిస్థితులు సద్దుమణగలేదు.

ఎందుకంటే ఆ బిల్డింగులో ఇంచుమించు సగం అపార్టుమెంట్లలో రిటైర్ అయ్యి, పిల్లలంతా విదేశాల్లో ఉంటే ఇటువంటి కమ్యూనిటీ అపార్టుమెంట్లలో అయితే ఇరుగూ పొరుగూ ఉండి కొంత కాలక్షేపం, మరికొంత భద్రతా ఉంటుందనీ, కష్టానికీ సుఖానికీ పలికే సాయం ఉంటుందనే భావనతో కొనుక్కొని ఉంటున్నవాళ్ళే. కొన్ని ఇళ్ళల్లో విదేశాలలో ఉన్న పిల్లలు ఒక ఇన్వెస్టుమెంటులా కొని తల్లిదండ్రుల్ని ఇక్కడ ఉంచిన కుటుంబాలు కొన్ని. ఆరు నెలలు పిల్లల దగ్గరికి విదేశాలలో, ఆరు నెలలు ఇక్కడా కాలక్షేపం చేస్తున్నవాళ్ళూ చాలామంది ఉన్నారు. మిగతావాళ్ళు లోన్లు పెట్టి అపార్టుమెంటు కొనుక్కున్నవాళ్ళు. అందుకనే యువతరం కుటుంబాలవారికన్నా పిల్లలంతా విదేశాల్లో ఉన్న తల్లిదండ్రులకి గుండెల్లో బెరుకు మొదలైంది. కొత్తగా కట్టిన ఆ అపార్టుమెంట్లలో ఇంతవరకూ ఈ పరిస్థితి ఎదురుకాలేదు. ఇంతవరకూ సామూహిక పూజలు, సంబరాలు, ఉత్సవాలు జరుపుకున్న అనుభవమే ఉంది. ‘ఎప్పుడో తమకు ఆ పరిస్థితి వస్తుందేమో. పిల్లలు వచ్చేవరకూ ఇలా అనాధ ప్రేతంగా ఉండాల్సిందేనా!’ తలచుకంటుంటే చాలామందికి గుండె దడదడలాడటం మొదలైంది. కొంచెం బలహీన మనస్కులు కాస్త అనారోగ్యం బారినపడ్డారు కూడా.

బిల్డింగులో ఈ విషయంపై జరుగుతోన్న చర్చలు వింటున్న సుభాషిణికి కొంత కోపం, కొంత ఆందోళన చుట్టుముట్టాయి. 

‘ప్రపంచం అంతా ప్రపంచీకరణ నేపథ్యంలో ఒక కుగ్రామం అయ్యిందంటున్నారు. గేటెడ్ కమ్యూనిటీ అపార్ట్‌మెంట్స్ పెరిగి వేటికవి ఒక గ్రామంగా మారిపోతున్నాయి. పిల్లలందరూ ఉన్నత విద్యల కోసమో, ఉద్యోగావకాశాల కోసమో విదేశాల బాటపట్టి అక్కడే స్థిరపడిపోవటం, ఇంటినిండా ఖరీదైన వస్తువులు చేరటం ఇదంతా అభివృద్ధే అనుకుంటే, ఈ అభివృద్ధి పథంలో మనుషులు ఒకరికీ ఒకరికి మధ్య గోడలు కట్టుకుని విడిపోతున్నారా? మానవత్వం విధ్వంసం అవుతోంది. మానవ సంబంధాలు బంధుత్వాలు ఛిద్రం అవుతున్నాయి. తల్లిదండ్రులూ, ఆఖరిచూపు అందుకోలేని పిల్లలూ వీరి మధ్య ప్రేమలు యాంత్రికమౌతున్నాయి’.

-ఆలోచిస్తున్న సుభాషిణికి మనసంతా కకావికలమైపోయింది. రాత్రంతా కంటిమీద రెప్పవాలలేదు. కలత నిద్రలో పక్క మీద దొర్లుతూనే ఉంది. అదేవిధంగా మరో అయిదు రోజులు గడిచిపోయాయి.

సుభాషిణి ఒకరోజు రాజారాం భార్యని పరామర్శించటానికి వెళ్ళింది. మోచేతి నుండీ ముంజేతివరకూ రంగురంగుల గాజులు వేసుకుని, జడనిండా పెద్దపూలమాల, మెళ్ళో గుచ్చిన రెండు పేటల నల్లపూసల గొలుసు, పెద్ద కుంకుమ బొట్టుతో అలంకరించుకన్న ఆమెని చూసేసరికి సుభాషిణికి గుండె బరువెక్కింది. బలికి సిద్ధం చేసిన జంతువు కళ్ళల్లో మెదిలింది. అక్కడే స్టూలు మీద దండవేసిన రాజారాం ఫోటో దాని ముందు వెలుగుతోన్న దీపం ఆ పక్కనే మూలగా చాప పరచి వుంది.

‘‘పదకొండో రోజు కార్యక్రమానికి రండి ఆంటీ’’ అంది దుఃఖంతోనే ఆమె.

‘‘ఆ రోజు అంకుల్. నేను అత్యవసరంగా పనిమీద వెళ్ళాల్సి ఉంది. మళ్ళీ వస్తాలే అంటూ లేచింది సుభాషిణి.

‘‘ఎప్పుడైతే అప్పుడు రండి ఆంటీ, కానీ ఆ రోజే ముఖం చూడటం మీకు మంచిదట కదా’’ కళ్ళనిండా నీళ్ళతో, గొంతు నిండా దుఃఖంతో అంది.

‘‘నాకు అలాంటి నమ్మకాలు లేవమ్మా. ఎప్పుడో ఒకరోజు ఇలాగే వస్తాలే’’ అంటూ సుభాషిణి ఆమె చేతిని ఆత్మీయంగా నొక్కింది.

ఆసరా కోసం అన్నట్లు సుభాషిణి చేతులు పట్టుకుంది.

కాసేపు ఆమెతో మాట్లాడి ఇంటికి తిరిగి వచ్చినా సుభాషిణికి మనసు మనసులో లేదు. పదకొండో రోజు చేయబోయే కార్యక్రమం గుండెల్లోంచి దుఃఖాన్ని కడుపులోకి దేవినట్లయ్యింది. తర్వాత్తర్వాత కూడా ఆ భర్త ఎటువంటివాడైనా అతడిని మర్చిపోనంతగా, మర్చిపోకుండా ఉండేలా ఆ భార్యని శారీరకంగా, మానసికంగా చేసే ఈ చిత్రవధలు ఎప్పటికి మారుతాయి?

ప్రతిఘటించి నెగ్గలేని పరిస్థితుల్లో మనకి నచ్చినా నచ్చకపోయినా మౌనాన్ని ఆశ్రయించక తప్పక పోవడం సుభాషిణి కలచివేసింది. ఈ మార్పు అంత సులభంగా వచ్చేది కాదు. ఎవరికి వారు వాళ్ళ వాళ్ళ కుటుంబాలలో సైతం ఎదిరించటం కష్టమైన స్థితిలో సమాజంలో మార్పు తేవాలంటే ఒక ఉద్యమం తేవాల్సిందే.

సుభాషిణి యింటికి తిరిగి వచ్చినప్పటినుండీ విశాల రెండు మూడుసార్లు ‘‘అత్తయ్యా ఆమె ఎలా ఉంది?’ అని విశేషాలు అడగాలనుకుని అన్యమనస్కంగా ఉన్న అత్తని కదిలించటం ఇష్టంలేక వూరుకుంది.

అంతలో సడన్ గా విశాలను పిలిచి ‘‘విశాల పదకొండోరోజు సోమవారం చేస్తారట. నువ్వు వాళ్ళింటికి వెళ్ళకు. నేను నా పని చూసుకొని వచ్చాక మరోరోజు మనిద్దరం వెళ్ళి పలకరించి సాంత్వన పరచివద్దాం’’ అంది సుభాషిణి.

విశాల ఆశ్చర్యంగా సుభాషిణివైపు చూసి ‘‘నేనూ అదే అనుకున్నాను. అత్తయ్యా. అందరం అలా పోలోమంటూ వెళ్ళటం నాకూ ఇష్టం లేదు’’ అంది.

‘‘మరొక విషయం విశాలా నేను చనిపోతే అందరికీ ఇబ్బంది కలిగిస్తూ మంచుపెట్టెలో పెట్టి ఇంట్లోనో, అనాధప్రేతంలా సెల్లార్లోనో  పెట్టకుండా నా శరీరంలోని ఏ అవయవమైనా ఎవరికైనా ఉపయోగపడితే ఇచ్చేసి, అటునుంచి అటే బూడిద చేసేయండి’’ నిశ్చలంగా ధ్వనించింది సుభాషిణి కంఠం.

తెల్లబోయింది విశాల. ‘‘అదేమిటి అత్తయ్యా ఆ మాటలు’’ విశాల కళ్ళనిండా గిర్రున తిరుగుతోన్న కన్నీళ్ళు!