గూడు (తమిళ అనువాదకథ)

తలుపు తియ్యడానికి ఎందుకు ఇంత ఆలస్యం? కాలింగ్ బెల్లును మళ్ళీ నొక్కాను. బస్ స్టాండు నుంచి ఇంటికీ రావడానికి పావు గంట నడక. ఇంకా ఊపిరి అందకుండా ఉంది.

ఇంట్లో కుక్కూ మంటూ కాలింగ్ బెల్ మోగుతున్న శబ్దం వినిపిస్తూనే ఉంది. కానీ అమ్మ ఇంకా వస్తున్నట్లు లేదు. ఏమై ఉంటుంది? నిద్ర పోతోందా? లేక…

అమ్మయ్య! నా ఆందోళన ఎక్కువ కాక ముందే అమ్మ వచ్చేసింది. తలుపులు తియ్యగానే కోపంగా అడిగాను.

“ఏం చేస్తున్నావు ఇంత సేపు?”

“చప్పుడు ఎక్కడి నుంచి అని అర్ధం కాలేదు. రోజంతా పిచ్చుకల గోల వేరే. ఈ కాలింగ్ బెల్ కూడా అదే చప్పుడుతోనే కొనాలా?”

హాలులో ఎక్కువగా వెలుతురు లేదు. అన్ని కిటికీలు మూసి ఉంచి చీకటి కమ్ముకుని ఉంది.

“కిటికీలన్నీ ఎందుకు మూసి ఉంచావు?”

అమ్మ నాకు కాఫీ కలపడం కోసం వంటింట్లోకి వెళ్లి పోయింది. నేను అడిగింది తప్పకుండా వినిపించే ఉంటుంది. ఇంకా చెవులు పనిచెయ్యకుండా పోలేదు. డెబ్బై ఏళ్ల వయసుకు శరీరం ఉక్కులాగే ఉంది. ఇప్పుడు కూడా పత్రికలల్లో వచ్చే సీరియళ్ళు చదివి, రాత్రి పూట పడుకునే ముందు నాతో చర్చిస్తుంది. 

ప్రొద్దున్న ఎనిమిది గంటలకు బయలుదేరే నాకు వేడిగా టిఫిన్ చేసి పట్టడం నుంచి రాత్రి వంట దాకా అన్నీ తనే.

మగదక్షత లేని కుటుంబం.  పగలంతా ఒంటరితనంతో అమ్మ… 

“చాలా కష్టంగా ఉంటోందే.” అమ్మ ఒకసారి అంది. వార, మాస పత్రికలన్నింటినీ ఆఫీసు క్లబ్బులో నుంచి తీసుకు వచ్చాను.

“చదవడం అవడం లేదే. మర్నాడే తీసుకు వెళ్లి పోతున్నావుగా?”

అమ్మ కోసం ప్రత్యేకంగా ఒక పత్రికను కొనడం ప్రారంబించాను, ఆరోజుల్లో చాలా పేరు పొందిన పత్రిక అది. ప్రతీ వారం వచ్చే సీరియళ్ళను చదవడంలో అమ్మకు చాలా మక్కువ. అది గాక ఆఫీసు పుస్తకాలు కూడా.

“అమ్మా! ఈ పుస్తకాన్ని తీసుకుని వెళ్లి పోవచ్చా రేపు?” అని అన్నాను, కాఫీ తీసుకు వచ్చిన అమ్మతో.

“ఈ రోజు కూడా చదవడం కుదరలేదే. కిటికీ తలుపులు మూసి… ఒకటే చీకటి… పవర్ కట్… ఉక్కపోత వేరు. తలనెప్పితో తల బద్దలై పోతోంది.”

 “కిటికీ తలుపులు మూసి పెట్టడం ఎందుకు?”

“ఈ పిచ్చుకలతో ఒకటే గొడవ. నోరు ముయ్యకుండా ఒకటే చప్పుడు. ఈ గోలను భరించ లేకపోతున్నాను” అంది, ఇప్పుడు కూడా ఆ చప్పుడు వినబడుతున్న భ్రమలో చెవులను మూసుకుంది.

కిటికీ తలుపులను తెరిచాను. నిజమే మరి. పక్కనే ఉన్న చెట్ల నుంచి పక్షుల కలకలం.

అమ్మ వెళ్ళిపోయింది. పాపం! వయసు మీరి పోయింది. మనసు  ఎంత కాలం దాకా  సహకరిస్తుంది?

కన్నకూతురు… ఇంకా స్వంతంగా ఒక గూడు లేకుండా ఒంటరిగా, మోడు బోయిన చెట్టులా మిగిలిపోతే…

కిటికీ ద్వారా స్వతంత్ర్యంగా లోపలి దూరి, హక్కు ఉన్నట్లు గూడు కట్టుకుంటున్న పిచ్చుకల మీద అమ్మకి ద్వేషం పుట్టుకు వచ్చిందా?

నాకు ఇంకా బాగా గుర్తు ఉంది.

ఆ రోజు సాయంత్రం ఆఫీసు నుంచి వచ్చీ రాగానే హాలు నిండా చెల్లా చెదురుగా పడి ఉన్న ఎండు గడ్డి పరకలను ఆశ్చర్యంగా చూసాను.

“ఏంటమ్మా ఇది? ఒకటే చెత్త చెదారంగా ఉంది?”

“అదిగో ఆ వైపు చూడు ఆ పనికిమాలిన దాన్ని.”

పైన చూపించింది. పై గోడ మీద అనువైన చోట ఇటుకలు లేకుండా, సిమెంటు లేకుండా సహజంగా సృష్టించిన గూడు. చిన్ని పిచ్చుకలు రెండు ముందు హాల్లో సగర్వంగా రెక్కలు అల్లలారుస్తూ ఎగురుతూ ఉన్నాయి. 

“ఒకే రోజులోనా? ప్రొద్దున్న ఆఫీసుకు వెళ్ళేటప్పుడు కూడా లేదే?”

“ఇంటిని నాశనం చేసేస్తాయి.  బూజుకర్ర తీసుకు వచ్చి దాన్ని తీసి పారేసి వెళ్ళగొట్టు. ఆ గోల భరించడం నావల్ల అవడం లేదు.”

“పాపం అమ్మా… దాన్నిఎలా తీసి పడెయ్యడం?”

“పాపం ఏంటి పుణ్యం ఏంటి? మనుషులకు ప్రశాంతంగా ఉండటం ముఖ్యం. ఇక్కడ లేకుంటే వేరే చోటు. గూడు కట్టుకోవటానికి చోటుకా కొరత?”

నాకు మనసు రాక తటపటాయించాను.

అమ్మ బ్రహ్మాస్త్రాన్ని సంధించింది.

“ఆ పిచ్చుకల మేలు కోసమే చెబుతున్నాను. రోజంతా మనకి ఫ్యాను తిరుగుతూ ఉండాల్సిందే కదా. ఎక్కడైనా దెబ్బ తగిలి చచ్చిపోతే ఫరవా లేదా మరి?”

కూడదు.. ఈ సారి నా చెయ్యి తానుగా బూజుకర్రను పైకి లేపి గూడును చెల్లా చెదురు చేసింది.

కీచు కీచు మంటూ చాలా సేపు అరిచి వెళ్లి పోయాయి. ఆ రోజు రాత్రి నాకు చాలా సేపు నిద్ర పట్టలేదు.  ‘ఇలా చేసావు కదా?’ అంటూ అవి నన్ను నిలదీస్తున్నట్లుగా భ్రమ చాలా రోజులదాకా ఉండేది.

ఇప్పుడు కూడా ఆ విషయాన్ని జీర్ణించుకోలేక పోతున్నాను. నా స్వభావం అది కాదు. తెలిసే మోసపోవడం నా లక్షణం. నా చుట్టూ ఉన్నవాళ్ళు సులభంగా నన్ను తమ పనులకు ఉపయోగించుకుంటారు. పోయిన వారం కూడా వచ్చిన సమస్య అదే కదా.

ఆఫీసులో ఉన్నప్పుడు ఫోన్ వచ్చింది.

“ఇంటికి త్వరగా వచ్చేస్తావుగా ఈ రోజు?” తమ్ముడు మాట్లాడాడు. హైదరాబాదు నుంచి వచ్చాడు. ఉన్నట్లుండి ఈ రాక ఎందుకోసం?

“ఏమయ్యింది? ఎందుకు?” అడిగాను.

“రా రాదూ. అర్జంటు పని.”

ఆఫీసులో అనుమతి తీసుకుని ఇంటికి వెళ్లాను. అమ్మ కొడుకు మీది ప్రేమతో ఇన్ని రోజులుగా బెంగ పెట్టుకుని ఉన్నట్టుంధి. మా లావు కొడుకు! ఎలాంటి కొడుకు?

“అక్కయ్యా! నువ్వు తప్పుగా భావించవద్దు. ఏదో ఈ కుటుంబాన్ని నువ్వు కూడా కొంచం ఆదుకున్నావు. పెళ్లి చేసుకోకూడదు అన్న నిర్ణయం మాత్రం పూర్తిగా నీదే సుమా. ఆ విషయంలో నువ్వు మా అభిప్రాయం అడగను కూడా లేదు.  ఇప్పుడు నీ జీతం డబ్బులతో నువ్వు అమ్మను పెట్టుకుని హాయిగా పోషించవచ్చు. అమ్మ కూడా అలవాటైన చోటులో ఉండడానికే ఇష్టపడుతుంది. నేను తీసుకు వెళ్ళలేదే అని అనుకోకు.”

అప్పుడు వెళ్లిపోయాడు. అమ్మకు లోలోపల కొరతగా ఉండి ఉంటుంది. కానీ బైటికి చూపించుకోదు. ఎప్పుడైనా ఒంట్లో కులాసాగా లేకపోతే నస పెడుతూ ఉంటుంది. నేను సెలవు పెట్టలేని పరిస్థితి అంటే ఆ మూల్గుడు రెండింతలు అవుతుంది.

“నీకేంటీ? పిల్లా పాపా? సంసారం కూడా లేదు. ఇస్తే తగ్గి పోతుందా ఏంటి?” అంటూ కోరికల చిట్టాతో బంధువుల గుంపు వచ్చినప్పుడు నాకు లోలోపల ఛీ అనిపిస్తుంది.

“నువ్వయినా చెప్పరాదూ” అంటూ అమ్మను సిఫారిసు చేయమని వేధిస్తారు.

అమ్మకి అప్పుడైనా లోకం పోకడ అర్ధం అయి ఉండాలి. లేకపోతే… అమ్మ కూడా అదేరీతిలో ఆలోచిస్తూ ఉందేమో?

“నీకు వీలుపడితే ఇవ్వు” అంటుంది అంటీ ముట్టనట్లు.

అదీ గాక తన కొడుక్కి అంటే… 

ఈ సారి ఏమై ఉంటుందో అని ఆలోచిస్తూ ఇంటికి వచ్చి చేరాను.

సంప్రదాయమైన సంభాషణలు ముగిసి సహజ పరిస్థితికి వచ్చిన తరువాత అతని రాక యొక్క ఉద్ద్దేశం అర్ధం అయ్యింది.

“ముందు వెనకా ఆలోచించకుండా ఫ్లాటుకు అడ్వాన్స్ ఇచ్చేశాను. ఎదురు చూసిన విధంగా డబ్బ్లు సమకూరలేదు. ఆలస్యం అవుతోంది. నీకు ఏదో జీతం సెటిల్ మెంట్ అయి మొత్తంగా డబ్బు వచ్చిందని విన్నాను. సరే నువ్వయినా నాకు సహాయం చేస్తావని బయలుదేరి వచ్చాను” అన్నాడు నన్ను గుచ్చినట్లుగా చూస్తూ. 

అమ్మ వైపు చూసాను. రెండు వారాల ముందు అమ్మ పోస్ట్ చెయ్యమని ఇచ్చిన ఉత్తరం దీని కోసమేనా?

“అమ్మ వైపు ఎందుకు చూస్తున్నావు? డబ్బులు చేతికి వచ్చాయని యదార్ధంగా వ్రాసింది. నాకూ ఆ డబ్బును కొల్లగొట్టాలన్న కోరిక లేదు. ఏదో సమస్య… సరేలే, వేరే ఎవరో పరాయి మనుషులను అడగడం కన్నా, నీ దగ్గరే అడుగుదామని వచ్చాను.”

మౌనంగా ఉండి పోయాను. ఆయాసంగా అనిపించింది.

అక్కయ్యను చూడాలని కోరికతో ఒక్కసారి కూడా రాని మనిషి, డబ్బు మీద వ్యామోహంలో పరిగెత్తుకు వచ్చాడు. నిజంగానే నేను ఒంటరి మనిషినేనా? నాకంటూ ఒక్కరు కూడా లేరు. కాలమంతా ఒంటరిగానే ఉండిపోతానని నేను తీసుకున్న నిర్ణయం తప్పా?

కీచు కీచు మంటూ బైట పిచ్చుకలు గగ్గోలు పెడుతూ ఎగురుతూ ఉన్నాయి.

“ఏమంటావు? ఇవ్వడానికి కుదురుతుందా?” అన్నాడు కొంచం కూడా ఓపిక లేనివాడిలాగా.

కిటికీ బయటే నా చూపు నిలిచి పోయింది. ఎంత కుతూహలంగా ఎగురుతూ… ఖచ్చితంగా పిచ్చుకలన్నింటికీ ఎదో ఒక విధమైన చుట్టరికం ఉండి ఉంటుంది. ఇంకొకరి మీద ఆధారపడి, డబ్బులు గుంజే బుద్ది లేదు. సొంత ప్రయత్నంలో గూడు కట్టుకుని…

“నాకు జవాబు చెప్పి ఆ తరువాత తీరికగా చూద్దువు గానీ.” 

ఇటువైపు తిరిగాను. నాలో అవసరానికి మించిన నిదానం.

“కుదరదు. ఇప్పుడు ఇవ్వడం నా వల్ల కాదు. కావలసినంత మేరకు సహాయం చేసేసాను. ఇది కూడా నా సొంత లాభం కోసం కాదు. మా ఇద్దరికీ ఒక భద్రత కోసం.”

చివుక్కున అమ్మ వైపు తిరిగాడు. “అంతా విన్నావు కదా. నాకు ఎంత అవమానం  జరిగిందో చూసావుగా. బయలు దేరేటప్పుడే నీ కోడలు అంది. ‘వెళ్ళకండి. ఇవ్వడానికి తనకి మనసు రాదు. వట్టి చేతులు ఊపుకుంటూ తిరిగి వస్తారు. చూస్తూ ఉండండి’ అని. చెప్పినట్లుగానే అయ్యింది. ఎంత తలవంపు?”

అమ్మ నా వైపు చూసింది. “ఏంటే…” అంటూ ఏదో చెప్పబోయింది.

“వద్దమ్మా… నావల్ల నువ్వు అవమానం పాలు కానక్కరలేదు. నిన్ను కూడా గడ్డిపోచలాగా తీసి పారేసి మాట్లాడుతుంది” అన్నాడు.

“ఆమె మాట్లాడితే ఏమయ్యింది? పోవే… నువ్వూ నీ డబ్బూ అని వదిలేసి ఈ క్షణమే నీతో బయలు దేరి వచ్చేస్తాను. తను వదిలేస్తే నన్ను పెట్టుకోవడానికి ఎవరూ లేరా ఏంటి?” అమ్మ అంది అలవాటు చొప్పున అమాయకంగా. 

చటుక్కున తమ్ముడు సుధారించుకున్నాడు. డబ్బు దొరకక పోవడంతో పాటు ఇదెక్కడి ఝంజాటం! రెండు చేతులు ఎత్తి దండం పెట్టాడు.

“వద్దమ్మా. తరువాత నన్ను దెప్పి పొడుస్తుంది, అమ్మని నా దగ్గర్నించి విడదీసి తీసుకు వెళ్లిపోయావు అని. ఏదో తోబుట్టువు కదా. సహాయం చేస్తుంది అని వచ్చాను. మంచి గుణపాఠం దొరికింది. వస్తాను,”

రోషం పొంగి వచ్చినట్లు వెంటనే బయలు దేరి వెళ్లి పోయాడు. అమ్మ ఇంకా అతని మాటలను నమ్ముతూ ఉంది. నావల్లే కొడుకుతో తను ఉండలేక పోతున్నదనీ, మనవల్ని ముద్దు చేయలేక పోతున్నానని అనుకుంటూ ఉంది.  

ఆ విషయంలో నాకు ఏ బెంగా లేదు. వెళ్తే తెలుస్తుంది. ఒకే వారం… అతని రంగు వెలిసి పోతుంది. నాకూ బాధ్యత ఉంది. నాకూ హక్కు ఉంది. పెట్టుకుని పోషిస్తాను.

బైట ఇంకా పక్షుల కిలకిలారావం… కీచు కీచు మంటూ ఉల్లాసంగా అవి ఆకాశంలో ఎగురుతూ ఉంటే లోలోపల అసూయగా కూడా అనిపించింది. నాకూ పక్షి జన్మ లభించి ఉంటే, ఈ పాటికి సొంతంగా ఒక గూడు ఉండి ఉంటుంది.  నా చుట్టూ  కూడా పక్షులు గుంపుగా ఎగురుతూ ఉంటాయి.