జ్ఞాపకాల ఊయలలో (భాగం-8)

 మాపల్లెటూరు   లచ్చమ్మపేటకు   వెళ్లిన కొన్నాళ్లకి మానాన్న నన్ను అక్కడకి ఓ మైలు దూరంలో నున్న కల్లేపల్లి  హైస్కూలు లో నేరుగా ఫస్ట్ ఫారమ్  (6వ తరగతి)  లో చేర్పించాడు. లచ్చమ్మపేట లోని  మా చాగంటి  కుటుంబాలకి చెందిన ఏఆడపిల్లని  హైస్కూలుకి  అంత దూరలోనున్న వేరే  పల్లెకి  పంపటంలేదు. అయితే కొంతమంది మగపిల్లలు మాత్రం  లచ్చమ్మపేట నుండి కల్లేపల్లి హైస్కూలులో చదువుకొంటున్న వారున్నారు. పొలాలవెంట అడ్దం పడి  వెళ్లాలి.లింగమ్మ చెరువు దాటాలి. తాటిపొదల ప్రక్కగట్ల మీదనుండీ నడుచుకొంటూ వెల్లాలి. ఎవరికాళ్లకీ  జోళ్లులేవు. బంగారం నాన్న మేనల్లుడప్పుడు  ఎస్. ఎస్. ఎల్. సి.  బుద్దిగా చదువుకొంటున్న అబ్బాయి.అతనికి నన్ను అప్పచెప్పారు.  అతనితో కలసి స్కూల్ కి వేళుతూ వుండేదాన్ని , లేదా ఒక్కోసారి ఎవరోఒకరిద్దరితో కలసి కూడా వేళుతూవుండేదాన్ని. స్కూలు నుండి వస్తూ వస్తూ వేరు శెనగ ( పల్లీలు) పొలాలలోకి  వెళ్లి ఆ మొక్కలను పీకి వాటి వేర్లకున్న లేత వేరు శెనగ కాయలను తినేవారం. వాక పొదలలో వాక్కాయలను ఏరుకొనేవారం.చిట్టి ఈత చెట్లు పొదలుగా మాచేతులకి అందేలాగే  కాయలు కాస్తాయి, వాటి కాయలను , పండ్లనూ కోసుకొనేవారము.  చిన్నాడు, నాకు  అన్నతమ్ముని వరస.వారిది మాప్రక్క వాస ఇళ్లే ! ఒకరోజు అతనూ నేను స్కూలునుండి సాయత్రం తిరిగి వస్తున్నాం. వాడు మిరపపొలంలోకి వెళ్లి ఓ పచ్చిమిరపకాయ తిన్నాడు. నాకోటిచ్చి  “ అస్సలు కారమే లేదు తిని చూడు”  అన్నాడు. కాస్త కొరికేనో లేదో నోరు మండిపోతొందని ఒకటే ఏడుపు. వాడికేం చేయాలో తోచలేదు. దగ్గరలో నేల బావి వుంది. నాకు ఒక చిన్న  అల్యుమినియం కేరియర్ లో కిందగిన్నెలో  పెరుగూ అన్నం,  పై గిన్నెలో పప్పూ అన్నం కలిపి పెట్టి ఇచ్చి స్కూలుకి పంపేవారు. వాడు దాని పైగిన్నెను  తీసికొని  బావిలో నీరు అందుకోబోయాడు. వాడి చేతికి అందలేదు. గిన్నె అంచుని  బొటకన, చూపుడు  వేళ్లకొసలతో పట్టుకొని నీటిలో వంచబోయాడు.అది జారిపోయింది. అప్పుడు సూర్యాస్తమయం అయిపోవచ్చింది. చంద్రోదయం అయి బావినీటిలో చంద్రుడు ప్రతి ఫలిస్తున్నాడు.గిన్నె అటూ,ఇటూ ఊగుతూ కొద్దికొద్దిగా నీళ్లు నింపుకొంటూ  నీటిలోకి  పూర్తిగా జారిపోయింది . నీటిలో చంద్రుడు ముక్కలైపోయాడు.ఇంతలో ఎవరో ఒక అరైతు  కల్లేపల్లి లో సామాను కొనుక్కొని ఆవైపుగా వచ్చాడు. సంగతి తెలుసుకొని  నెత్తి మీద తట్టనుదింపి,  తాను తెచ్చుకొన్న పురుకోసతో కట్టిన  పంచదార పొట్లం  విప్పి, నానోట్లో కొంత పంచదార వేశాడు. “ నేలబావి; నిండా నీటి తో వుంది. చాలా ప్రమాదం ; ఇంకెప్పుడూ ఇటువైపుకి రాకండి.” అని చెప్పాడు. 

ఇంట్లో “గిన్నేమయిందే?”  అని నన్ను అడుగుతారు కాదా! గిన్నె ఎలాపోయిందో చెప్పాలి .విషయం తెలిస్తే ఇంట్లో తంతారని  చిన్నాడికి భయం పట్టుకొంది.  ఏదో కల్పించి చెప్పలంటాడు వాడు. నేను నిజమే చెప్పాను.ఇప్పుడూ  నేను నిజమేచెపతాను . చెప్పడం ఇష్టం లేకపోతే మౌనంగా వుంటాను .

కొన్ని దృశ్యాలూ, వాసనలూ , రుచులూ  చెరగని ముద్ర వేస్తాయి. లేత నీలిరంగులో నున్న నేల బావిలో నిశ్చలంగావున్న నీరు, నీటిలోని తెల్లని చంద్రుడు – ఆ నాటి ఆ చంద్రుడు నిండుగానే వున్నాడు;  నీటిలోకి అలా అలా జారిపోతున్న  తెల్లని  అల్యూమినియం  గెన్నె, ఒక్కసారిగా నీటిలో చంద్ర కాంతి  చెల్లాచెదరైపోయిన దృశ్యం నన్ను బాగా ఆకట్టుకొన్నాయి, ఒక వైపు నోరు మండి పోతున్నా కూడా!

నాలాగే   పల్లేటూర్లనుండి  వచ్చేవారు  కారియర్లు  తెచ్చు కొనేవారు. మధ్యహ్నం ఒంటిగంటకు బెల్లు కొట్టాక   చెట్లకింద కూర్చొని తినేవారము. అక్కడే ఆరు బయట ఒక కుండీ లో నీరుండేది .అక్కడ  కేరియర్ గిన్నెలను కడిగే వారము. పొద్దున్న  కలిపి పెట్టిన పెరుగు అన్నం పుల్లగా పులిసి ఒకానొక వాసనతో ఒకప్రతేకమైన రుచితో వుండేది. ఎప్పుడో ఒక్కోసారి  పెరుగు  అదే వాసనతో ఆదే పులుపుతో వుంటుంది .చాలా  అరుదుగా! అప్పడు నేను తిన్న ఆ పెరుగూ అన్నం  గుర్తొ స్తుంది. 

కొంత మంది  పిల్లలు  కేరియర్  తెచ్చు కొనేవారు కాదు; వారు తరగతి గదులలో తాము  కూర్చున్న బల్లల మేదనే  కూర్చుని  వుండి పోయేవారు. బయటకు వచ్చేవారు కాదు. ప్రతీ రోజూ కందాళ పఠాభి మాస్టారు గారు తరగతి గదులలో  వుండి పోయిన  పిల్లలను “ మాయింటికి పొండర్రా  ! అమ్మ గారు అన్నంపెడతారు; ఇంట్లో  అన్నం వుంటుంది; ఆవకాయ బద్ద వేసుకొని  మజ్జిగాఅన్నం తిని రండి. కడుపుకాలుతూ వుంటే చదువేం వంటబడుతుంది?” అని అంటూ అందరినీ వారింటికి తరిమే వారు. వారే మాగురువులు. మాక్లాసుకు అన్ని పాఠాలూ వారే చెప్పేవారు.