షర్మిలాం “తరంగం”
మానవాళి నివాళి
-షర్మిల
ఒక్కోసారి ధైర్యం పోగొట్టుకుంటాం.
మన చుట్టూ మమతలు పెనవేసుకున్న వా
కరోనా ఎందర్ని ఎత్తుకుపోయిందో త
ఆషామాషీగా ముక్కుకి నోటికీ ఒక మా
కానీ మృత్యుదేవత మారువేషమని నా
కరుణాకర్ మా మరిది ఫ్రెండ్. నే
నా కూతురు మాకంటే తన దగ్గరే ఎక్కువ వుండేది.
కరోనాతో వున్న అన్నయ్యని ఆసుపత్రికి తిప్పి అతనితో పాటు కరో
వృద్ధులైన తల్లితండ్రులు నడి
నా మరదలు నా తమ్ముడి ఇంటి దీపం
వరసకి వదినని అయినా “అక్కా” అని అరుణ పిలిచే పిలుపు ఇంకా చెవు
మా తోటికోడలి తమ్ముడు నన్నూ ఎం
“అమ్మడూ ఎప్పుడొస్తావ్ అమెరికా
ఎవరో బంధువు గుండెపోటుతో ఆస్పత్రిలో వుంటే అటెండెంట్ గా వెళ్ళి
బయటకి వెళ్తే బాల్కనీ లోనుంచి న
ఇంకా స్నేహితుల్ని ఇద్దరు ముగ్గురిని దూరం చేసిన కోవిడ్ వై
పిల్లలకి కొందరికి తల్లులు, కొం
నా ఒక్కదానికే ఇంతమంది కోవిడ్ బా
హఠాత్తుగా వచ్చి ప్రపంచాన్ని చు
నా జీవితంలో నేను చూసిన ఉపద్రవా
మిగతావి ప్రకృతి బీభత్సాలే కానీ
ప్రపంచ చరిత్రలో ఈ చీకటి అధ్యా
వీడ్కోలుకు కూడా నోచని ప్లాస్టి
ఈ పెను వైరస్ ను దునుమాడేందుకు
కోవిడ్ మెడికల్ మాఫియా సృష్టి అ
మరి చనిపోయిన వారంతా మిధ్య అంటా
ఏది ఏమైనా అంతిమవిజయం మనిషిదే!
శత్రువు బలహీనపడడం కూడా క్షీణిం
****
షర్మిల 20 ఏళ్లు డెస్క్ జర్నలిస్ట్ ఉద్యోగం చేసి విరామం తీసుకున్నారు. అలవాటైన రాతని , నమ్ముకున్న అక్షరాన్ని వదలకుండా వుండే ప్రయత్నం చేస్తున్నారు. ప్రస్తుతం ” కౌముది, సారంగ ” వెబ్ పత్రికల్లో కూడా శీర్షికలు రాస్తున్నారు.