శ్రీరాగాలు-7
ప్రేమ జిల్లాలు
-కొండేపూడి నిర్మల
ప్రియమైన రతీదేవీ!
ఎలా వున్నావు?
నా వరకు నేను దుర్భరమైన ఒంటరితనం భరిస్తున్నాను. అన్నీవడ్డించాక విస్తట్లో నీళ్ళ గ్లాసు బోర్లించినట్టయింది నా పరిస్థితి. తలంబ్రాల తన్మయం ఇంకా వదల్లేదు. మైలస్నానం చెయ్యాల్సి వచ్చింది. అయినా పోక పోక ఎవరో శపించినట్టు మన శోభనం నాడే పోవాలా మా బామ్మ? ముహూర్తం పెట్టిన వాడెవడో గానీ..
ఛ! ఉత్సాహం అంతా నీరు కారిపోయింది. మనకిలా రాసిపెట్టినట్టుంది. ఏం చేస్తాం? రోజుల్ని యుగాల్లా లెక్క పెట్టడం తప్ప ప్రస్తుతానికి ఏమీ చెయ్యలేకుండా వున్నాను.
నువ్వెంత నిరాశపడి వుంటావో నాకు తెలుసు. ఒక్క మండలం రోజులు గడిస్తే చాలు మనం ఒకటై పోవచ్చు. మనల్నింక అప్పుడు భూలోక సువర్లోక, ఆకాశ లోకాల్లో ఎవరూ కూడా వేరు చెయ్యలేరు. అసలీ మనుషులందరికీ దూరంగా ఎక్కడికైనా వెళ్ళిపోదాం. అర్ధం చేసుకుంటావు కదూ. అప్పటిదాకా మన పెళ్ళి ఫొటోలు చూస్తూ కాలం గడుపు.
నాకూ అవే దిక్కు. వుంటాను…
నీ ప్రియమైన రాజా
***
ప్రియాతి ప్రియమైన శ్రీవారికి,
బావుండక ఏం చేస్తాను? ఇలా జరుగుతుందని నేను మాత్రం కల కన్నానా? ఎవరో శపించినట్టు ఇలా జరిగిందని అన్నారు. తెలంగాణా వాళ్ళకి ముహూర్తాల చాదస్తం లేదని కోశారుగా…? ఆవిడ వుండగానే పెళ్ళి చెయ్యాలని మీరంతా పట్టుపట్టారు కాబట్టి మావాళ్ళూ నానా తంటాలు పడి అప్పో సప్పో చేసి శుభకార్యం జరిపించారు. ఆ మాత్రం దానికి అందరిలాగే మీరలా అనడం బాలేదు. ఆవిడ ముందు నుంచీ మంచంపట్టి వున్నది నిజమే కదా!
సరే లెండి. పడ్డవాళ్ళెప్పుడూ చెడ్డవాళ్లు కాదంటారు.
ఆ మాటకొస్తే నేను పుట్టాకే మా నాన్నకి జీతం పెరిగిందని, నేను శ్రీ మహాలక్ష్మినని మా ఇంట్లో అంటారు. మీ వాళ్ళు మాత్రం నా పాదం మంచిది కాదనేశారు. మరి మీ సంబంధం ఖాయం అయిన రోజే మా పాడి గేదె తప్పిపోయింది. మేం ఏమయినా అనుకున్నామా?
సందర్భం వచ్చింది కాబట్టి చెబుతున్నాను. చదువుకున్నవాళ్ళెవరూ ఇలాంటివి నమ్మరు. మీరు అంత చదువుకుని కూడా… సరే పోనీ లెండి. నా బాధలో నేనేదో మాట్లాడాను. మీ బామ్మగారు పాపం… నేనంటే ఆపేక్షగా వుండేవారు. దిగులు పడకండి. జీవితం అన్నాక ఇలాంటివి జరుగుతూనే వుంటాయి. కళ్ళారా మనవడి పెళ్ళి చూసు కున్నారు కదా. మనకంతే ప్రాప్తం అనుకుందాం.
బాధతో,
మీ పార్వతి
***
పిచ్చి పార్వతీ!
అన్నిటికీ పెడర్ధాలు తియ్యకు. మనం ఇంకా ఒకటి కాలేదు. ఒక్క ముద్దన్నా తీరలేదు. అప్పుడే అపార్ధాలా???
అయినా మీ గోదావరి జిల్లావాళ్ళూ మహా మాటకారులు. పెళ్ళినాడే అర్ధం అయింది. అబ్బా నిన్ను కాదు, మీ జిల్లా వాళ్ళని అంటున్నా.
ఇంతకూ నేను అన్నదాంట్లో తప్పేముంది? మజ్జిగలో అరటిపండు నంజుకు తిన్నట్టు మనుషుల్ని నంజుకు తింటే ఎలా చెప్పు?
మనవడి పెళ్ళి కళ్ళారా చూస్తాననడం ఆవిడ తప్పంటావా? నాకు మా తాత పేరే పెట్టారు తెలుసా! అడుగు కింద పెట్టనీకుండా పెంచింది మా బామ్మ. ఆవిడ పోవడం, మీ గేదె తప్పిపోవడం రెండూ ఒకటేనా? చిన్నపిల్లలాగా మాట్లాడకు. మీ నాన్న అప్పో సప్పో చేసి చేశారంటున్నావు, మరి నా ఒడుక్కి మా నాన్న ఎంత ఖర్చు పెట్టాడో ఎరుగుదువా? ఎందుకవన్నీ, మర్చిపో డార్లింగ్!!!
మనం సుఖపడ్డానికే కదా ఖర్చు పెట్టుకునేది. కాస్త ప్రశాంతంగా ఆలోచించు
ఇట్లు
నీ రాజా..
***
ప్రియమైన రాజా వారికి,
నిన్న ఫోనులో ఏమిటా ముద్దులు????
మా వాళ్ళెవరూ తియ్యలేదు కాబట్టి సరిపోయింది. మీ ఫోనుచప్పుడు విని స్నానం చేస్తూ కూడా పరిగెత్తుకు వస్తూ కాల్జారి పడ్డాను, మోకాలి చిప్ప రెండు ముక్కలు కావాల్సిన మాట. కొద్దిలో తప్పిపోయింది. ఇప్పుడు ఫరవాలేదు లెండి. అయినా మీ రాయలసీమ మనుషులు మహా దుండగులని మా ఇంట్లో ఆడిపోసుకుంటున్నారు. వాళ్ళ మాట నిజం చెయ్యకండి. ఇప్పటికే పది రోజులు గడిచాయి. ఇంకొక్క ముప్పై రోజులు ఓపిక పడితే మీ
వొళ్ళో వాలిపోతాను కదా!
ముహూర్తానికి ముందే కొంప ముంచరు కదా ఒకవేళ… అబ్బే, వూరికే అన్నానులెండి.
మీ ప్రియ పార్వతి.
***
పరమ దుర్మార్గపు పారూ!
నీ ఉత్తరం చదివితే నాకు చాలా ఆశ్చర్యమనిపించింది. రాయలసీమ గురించి నీ కేమి తెలుసని అలా అంటున్నావు? మీవాళ్లు ఏదో తెలీక అంటే మటుకు? మా ఇంటి కోడలుగా నువు ఖండించాలా వద్దా? రాయలసీమంటే రతనాల సీమని చెప్పు, ఇతర జిల్లాలు తినబట్టీ అది రాళ్ళసీమగా మారిందని చెప్పు. సరేనా? అది సరే గాని, నిన్న ఆఫీసు నుంచి వస్తుంటే ఒక షోరూంలో బొమ్మకి కట్టిన చీర చూశాను. గులాబి రంగు చీర!!
నీకైతే ఎంత బావుంటుందో వూహిస్తూ నుంచుండిపోతే ట్రాఫికు జాం అయిపోయి చుట్టు పక్కల అంతా చివాట్లు పెట్టారు.
ఏం చెయ్యమంటావు చెప్పు? కాలం ఇలా నత్తనడక నడుస్తోందేమిటి డార్లింగ్?
ఇంతకూ తొందరంతా నాకేనా? దేవిగారికేమీ వున్నట్టు లేదేమిటి?
ఇట్లు
నీ దాసాను దాసుడు
పేరుకి రాజా…
***
నా హృదయ సామ్రాజ్యా!
భలేవారండీ? ఎప్పుడెప్పుడు మన పెద్దవాళ్ళు ముహూర్తం పెడతారా అని వుంది.
నాకు మాత్రం తొందర ఎందుకు వుండదనుకున్నారు? నేనేమైనా రాయినా? రప్పనా? మీరు పైకి చెబుతున్నారు, నేను లోపల దాచుకుంటున్నాను.
నిన్న కూరలో మూడుసార్లు ఉప్పు వేశాను. గుడికి వెడుతుంటే మీ పోలికల్లో ఎవరో కనిపిస్తే కళ్ళార్పకుండా చూశాను. చివరికి వాడు ఇంకేదోఅనుకుని ఇకిలించడం మొదలు పెట్టాడు. చెబితే ఏమనుకుంటారోగానీ, రాత్రిళ్ళు మీ చొక్కా, ప్యాంటూ తొడుక్కుని నిద్ర పోతున్నానంటే నమ్మాలి. ఎంతగా చిక్కబట్టుకుందామన్నా మనసు మాట వినడం లేదు.
అవునూ, అలా రాశారేమిటి? జిల్లాలకు జిల్లాలు దోచుకుతినే అలవాటు మాకేమీ లేదు. మా నాన్న బడిపంతులు. దోచుకునే పని మీ కాంట్రాక్టర్లూ, ఇంజనీర్లూ చేస్తారేమో గానీ మాకు తెలీదు.
లేతవి, ముదురు రంగువి కలిపి పెట్టెనిండా అరడజను చీరలున్నాయి, నాకు నీలం రంగంటే ఇష్టం. నీలం అంటే స్కూలు యూనిఫారం బ్లూ కాదు. అలాంటిది మీ అక్కగారు పెట్టారు. (ఉప్మాలోకి మూడు పచ్చళ్ళు వుండి తీరాలంది చూశారా, ఆవిడ!) లేత నీలం రంగయితే నాకు బావుంటుందని అంతా అంటారు.
అయినా ఎందుకండీ ఇప్పుడీ ఖర్చు? ఏమో మీ ఇష్టం.
మీ అధీనురాలు
పార్వతి
***
రతీ దేవీ!
నిన్న కల్లోకి వచ్చావు. గులాబి రంగు చీరే కట్టుకున్నావు. నీకున్న గులాబీ చీరలు ఎలాంటివో నాకు తెలీదు కానీ, నేను చూసిన రంగు నీ వొంటికి బాగా నప్పుతుంది. మా అక్క పాత తరం మనిషి. ఆవిడ ప్రేమని చూడాలి కానీ చీరని కాదు. నాతో అంటే అన్నావు కానీ స్కూలు యూనిఫారం రంగని ఆవిడ ముందు అనకు. బావుండదు. నీకు తెలీదని కాదనుకో. వూరికే చెబుతున్నా.
నా గుండు మీద జుట్టు నారు మడిలా మొలుస్తోంది. శోభనం నాటికి క్రాఫింగు రెడీ! పెళ్ళింట్లో కర్మ కాండలు చెయ్యకూడదని సత్రంలో జరుపుతున్నారు. మమ అనిపించుకుని నేను ఆఫీసుకి వెళ్లిపోతున్నాను. తతంగం అంతా మా పెద్దన్నయ్య
జరుపుతున్నాడు.
మనం కలవడానికి ఇంక వారం రోజులే వుంది. ఆ రోజుకి నీకే రంగు చీర కావాలో చెప్పు, కొంటాను.
ఎదురు చూపులతో
నీ రాజాధిరాజు..
***
ప్రియమైన నా రాజాధిరాజూ!
ఎంత పల్లెటూరి దాన్నయినా ఎవరితో ఏం అనకూడదో తెలుసు. ప్రేమతో మీరేం కొనిపెట్టినా సంతోషంగా కట్టుకుంటాను. అవునూ, మావాళ్ళు ఆ రాత్రికి పూలజడ వేస్తామంటున్నారు. వేయించుకోనా?
ఇది మల్లెపూల సీజను కాదు కదా? చామంతి పూలతో వేస్తార్ట! మరి ఇష్టమేనా? మళ్ళీ జిల్లా పేరుపెట్టి వెక్కిరిస్తారా?
నాకయితే నాజుగ్గా కనకాంబరాలుగానీ, సన్నజాజులుకానీ పెట్టుకుంటే సరిపోతుందనిపిస్తోంది.
ఏ విషయం తొందరగా చెప్పండి. మీ జిల్లా వాళ్ళకి మల్లేపూల ముడివేసుకోమంటే నా వల్ల కాదు. మీ అత్తకూతురో ఎవరో వేసుకున్నారు చూడండి. గేదెలు వెంటపడేలా వుందని మా వాళ్ళంతా ఒకటే నవ్వులు.
పరవశంతో
పార్వతి.
***
దూరాభారమైన పరువతీ?
ఎలా వుందీ పిలుపు? నాకీ మధ్య కవిత్వం వచ్చేస్తోందోయీ. శరీరం వశంలో లేదంటే నమ్ముతావా? మందు నీ దగ్గరే వుంది. రోగి ఇక్కడ పడివున్నాడు. ఇదేమైనా న్యాయంగా వుందా చెప్పు? నీకు ఏ చీర ఇష్టమైతే అదే కట్టుకో. నీకు ఏదైనా బావుంటుంది. అసలు
ఏ చీరా కట్టుకోకపోతే ఇంకా బావుంటావు. ఏ పూలు ఇష్టమైతే అవే పెట్టుకో. ఉమ్మెత్త పూలు పెట్టుకున్నా నాకేమీ అభ్యంతరం లేదు. అయినా ఇలాంటి వివరాలు నువు అడుగుతున్న కొద్దీ నేనేమిటో అయిపోతున్నాను. ప్లీజ్! ఇంకొక్క వారం రోజులు నన్ను కుదురుగా పని
చేసుకోనివ్వు. ఇప్పటికే ఒక మెమో వచ్చింది.
ఇంతకీ మన పెళ్ళికి పూలముడి వేసుకున్నది మా అత్త కూతురు కాదు, పెద్దమ్మ కూతురు. మేకలకి వెంటపడే ఉత్సాహం వుండాలి కానీ, రేపు నీ పూలజడని చూసి మాత్రం పడవా ఏమిటి? ఇన్ని వెక్కిరింతలూ వెటకారాలూ ఎక్కడ నేర్చుకున్నావమ్మాయ్?
కనిపించకుండా ఘాటెక్కిస్తారని గుంటూరు జిల్లా వాళ్ళకి ఒక పేరుంది, కొ౦పదీసి మీ వాళ్ళెవరైనా లేరు కదా అందులో?
హమ్మయ్య! (నువ్వంటే నాకెంత భయమో చూశావా)
ఇట్లు
నీ సామంత రాజు
***
హబ్బా ఏమిటిది రాజా!
ఓ పట్టాన ఏదీ తేల్చరు కదా! అలా కాదు. మీకేం కావాలో చెప్పండి. పూలజడ ఇష్టమేనా కాదా?
అదేమిటి మాది గుంటూరు జిల్లా కాదంటారేమిటి? మా నాన్నది గోదావరి జిల్లా కావచ్చు కానీ అమ్మది గుంటూరే. నేను చదువుకున్నది అమ్మమ్మ దగ్గరే కదా. గుంటూరు వాళ్ళు కల్లాకపటం తెలీని వాళ్ళండీ. కారం మాదిరిగా మాట్లాడుతారు కానీ మనసు మంచిది.
నిన్న మీ పిన్నిగారట ఎవరో, బెంగుళూరునించి వచ్చింది. వెడుతూ వెడుతూ కొబ్బరిబోండాం చేతిలో పెట్టి వెళ్ళింది. ఆవిడ ఏ జిల్లా మనిషో నాకు తెలీదు. ‘మనం కొత్త పెళ్ళికూతురికి పళ్ళూ తాంబూలం ఇస్తాం, జాకెట్టు ముక్క పెడతాం. అంతేగాని,ఇదేమిటో వింతగా వుంద’ని మా వాళ్ళంతా అనుకుంటే నేనే సర్ది చెప్పాను.
ఒక నిమిషం. అక్క ఇంటికి ముగ్గులు పెట్టడానికి పిలుస్తోంది. మీ మైకంలో పడి నేను పుట్టింటి వాళ్ళని డబాయిస్తున్నానుట! రేపు మళ్ళీ రాస్తాను.
మీ
పార్వతి.
***
‘ఇదెక్కడి అన్యాయం పారూ, జాకెట్టుకు ఎన్ని గుండీలుంటాయో నాకేం తెల్సు? అంత మాత్రాన దూరం పెట్టేస్తావా?’
శోభనం గదిలో రెండో రాత్రి జాలిగా అడిగాడు రాజా.
“చెప్పాలి మరి, ప్లీజు… ప్లీజు… గుర్తు చేసుకుని చెప్పండి.
మొదటిసారి చేసే అన్ని పన్లూ చాలా శ్రద్ధగా చేస్తానన్నారు కదా ‘అంతకంటే జాలిగా చెప్పింది పార్వతి.’
‘అయితే మటుకు? ఆ సమయంలో అలాటివి కూడా లెక్కపెట్టుకుంటామా
ఏమిటి? అయినా నీ జాకెట్టుకి ఎన్ని గుండీలుంటాయో నాకెందుకు చెప్పూ, విప్పడం ముఖ్యంగానీ’
‘అదే నేనూ చెప్తున్నాను. మీకింకా ‘నీ సంగతి-నా సంగతి’ అనే ధోరణి
పోలేదు చూశారా?’
‘సరే అయితే. నా చొక్కాకి ఎన్ని గుండీలున్నాయో చెప్పమ్మా చూద్దాం’
‘చెప్తాను, కాలరు గుండీతో కలిపి ఆరు గుండీలున్నాయి. నలభైరెండు రోజులపాటు మీ చొక్కా అత్యంత ప్రేమతో తొడుక్కుని నిద్రపోయాను. అప్పుడు మీరు నా దగ్గరవున్నట్టే అనిపించింది. ప్యాంటుకి ఎన్ని బొత్తాలు వుంటాయో కూడా తెలుసు, అదేలెండి… ఈ
జిప్పులకి ముందు రోజుల్లో….’
‘మరి నా వియోగం విషయం నీకేం తెలుసు? ఇదిగో, ఈ గుండె ‘లబ్ డబ్’ అనడం లేదు. ‘పార్వతి….రతీ…..తీ…’ అంటోంది. ఇదిగో, కావాలంటే ఒకసారి నా గుండెమీద చెవి పెట్టి విను.’
“మీ వేషాలన్నీ నాకు తెలుసు కానీ, చెప్పండి. జాకెట్టుకి ఎన్ని
గుండీలు?”
“……………………………………….”
“అణువణువూ తెలిసిపోయిందని కోశారు కదా ఇంతకు ముందు. చెప్పరేం మరి?”
అవునబ్బా… అణువణువూ తెలుసు. జాకెట్లతొ పనేమిటి? పోనీ, ఇప్పుడు లెక్కపెట్టి చెప్పనా?
“అదేం కుదరదు. ముట్టుకోకుండానే చెప్పాలి.”
“శోభనం రోజున ఇలాంటి పేచీలు ప్రపంచంలో ఎవరైనా పెడతారంటావా???”
“సరియైన జవాబు చెప్పగలిగిన వాళ్ళకి….”
“ఊ………చెప్పగలిగిన వాళ్ళకి…?”
“పూర్తి రాజ్యం ప్రకటిస్తాను.”
“పోనీలే బతికించావు అర్ధరాజ్యమే దిక్కనుకున్నాను.”
“కాదు. పూర్తి రాజ్యమే ఇస్తాను. ఇంతకూ తమరు చెప్పగలిగినప్పుడు కదా!”
“పోనీ, బ్రాసరీకి ఎన్ని హుక్కులుంటాయో చెప్పనా?”
“అక్కర్లేదు, అంత మరీ ఎల్ కెజి జవాబులొద్దు, నేను అడిగింది చెప్పు చాలు.”
“చెప్పనా? నీ టైలరుగాడు ఎన్ని కుడితే అన్ని!” తిక్కగా అన్నాడు రాజా.
“మధ్యలో వాడిమీదెందుకు మీక్కోపం” ఫక్కున నవ్వుతూ అంది పార్వతి.
“తల్లీ, నీ పాదాలకు నమస్కారం. తొందరగా చెప్పి పుణ్యం కట్టుకో. ఎదురుగుండా అద్దంలో నా మొహం నాకే షేక్సిపియరులా విషాదంగా వుంది. అవునూ, అన్ని తెలిసిన ఆ మహాకవికి కూడా, జాకెట్టుకి ఎన్ని గుండీలుంటాయో తెలీదు చూశావా?”
“చలానిక్కూడా తెలిసి వుండదలా. గుండీలే కాదు, గుండెలో ఏ ముందో కూడా… ఎంత పెద్ద రసికుడికైనా ఇలాంటి కీలక విషయాలు తెలీవులెండి. కారణం ఏమిటంటే అవి ముఖ్యం అని అనుకోరు కనీసం. సరే, నేను చెబుతాను వినండి. మీ రాయలసీమ వాళ్లకయితే మర్యాదగా ఏడు గుండీలుంటాయి. కృష్ణాజిల్లా వాళ్లయితే ఆరు గుండీలు కుట్టినా వూరుకుంటారు. ఇక తూర్పుగోదావరి వాళ్లు నాలుగు చాలంటారు. కావాలంటే పగ్గాలు వేసేందుకు ఒక ముడి వుంటుంది.”
“ఓర్నాయనో మళ్ళీ జిల్లాల మాటెత్తావా? ఇంక నిన్ను వదిలెయ్యడానికి వీల్లేదు. ఇదిగో చూడు, ఇవాల్టి నుంచి మనిద్దరికి అసలు జిల్లాలే లేవు.”
“అదేమిటి?”
“అదంతే మరి. ఎందుకంటే మనం ఇప్పుడు వుండాల్సిన జిల్లా పేరు ప్రే..మ..జి..ల్లా…లు! ఈ జిల్లాకి గుండీలే కాదు, గుండీలు లెక్కపెట్టాల్సిన జాకెట్లుగాని, చొక్కాలుగానీ, ప్యాంటులుగానీ, ప్యా౦టీలుగానీ లేవు…లేవు….లే…వు”
“…….”
– ఇప్పుడు వాళ్ళిద్దరూ జిల్లాలు ఏర్పడక ముందు వున్న అందమైన ఆటవిక మానవుల్లా వున్నారు. పలకరించే ప్రయత్నాలేమీ చెయ్యకండి.
(6.8.2007 – విపుల మాస పత్రికలో ప్రచురితం)
*****
పుట్టి పెరిగింది విజయవాడలో. ఆకాశవాణిలో లలితసంగీతగీతాలకి వాయిద్యకారుడిగా పాల్గొంటూ పాలొంటూ సైన్యంలో చేరి, రెండు దశాబ్దాల తర్వాత మరో పదకొండేళ్లు కార్పొరేట్‌లో కదం తొక్కి, మూడేళ్లక్రితం దానికీ గుడ్ బై చెప్పినప్పట్నుంచీ, గాత్రధారణలు, అనువాదాలు చేస్తూ, కథలూ కవితలూ రాసుకుంటూ, సాహిత్యారాధనలో ఢిల్లీలో నివసిస్తున్నాను.