ఊటబాయి కన్నీరు (కవిత)

ఊటబాయి కన్నీరు

-డా. కొండపల్లి నీహారిణి

ఎందుకింత ఏకాంత నిశీధి గమనాలో

ఎందుకింత విషాద పవనసమూహాలో

ఎక్కడినుండో పొగబండి ఏడుపుకు వేళ్ళాడుతూ ఎందర్నో మోసుకొస్తున్నది.

పరాయీకరణను , పరాభవాలను

కూరుకొని ఎఱ్ఱటి పట్టాలపై ఇటుగా…..

ఆర్తనాదాలతో,ఆధిపత్యాలతో….

కాలం చేసే గాయాల్లో ఋతువుల్ని

ప్రాణాల చెంత జేర్చ,

అనుమానాలు చెప్పే బాధల గాధల్ని

అననుకూల భావాలకూర్చి, కళ్ళసామ్రాజ్య సింహభాగాన

సింహాసనమెక్కి , అట్లా……

అవునూ,

నీదీ నాదీ ఒక్కచూపుల పొద

నీదీ నాదీ ఒక్కమాటల సొద

కలలతీరాన కనరాని కవనం

“కార్యేషు యోగీః “, “కరణేషు దక్షః “

పనుల, ప్రతిఫలాల ఒప్పందాల అందం

ఇసుకతిన్నె అడుగుల చందమై

వెక్కిరింతల తెప్పౌతున్నది .

సంధికాల సంభాషణల వెటకార వ్రేటు

బంజరుదొడ్డి పసురమవుతున్నది.

నీలోని సుప్తచేతన జారాడు పారాడు.

నీ ఒంటి పుట్ట వ్యసనపుగుట్టు .

తీరికలేని రాత్రి ,

కాలకూటాన్ని కక్కుతుంది.

విడగొట్టలేని ఆకాశం మాటున,

కెళ్ళ గించలేని మనిషితనం చాటున ,

అరిగిన దారులవెంట నడిచే

నీ నడక ఎవరికిక్కడ కడుపునింపు .

బీరపాదువేసి, ఆనగపుకాయలను

కోద్దామంటావు .

లేగదూడను కట్టేసి , కోడిపిల్లలను

కమ్మానంటావు .

కలివిడిలేమిడి కాపురపు కా’రణ’భూతం కోయిలవునా.

ఇంటిచెట్టు నీదైతే,

కోపం కోయలేని పండేమీగాదు .

చూడు ! కొత్తనడకల ప్రపంచమిది!

సమస్త వర్గ శృంఖలాలను తెంచి,

అనురాగరసానుభూతిలో విహరించు.

ఇప్పుడైతే నేనునున్నానుగాని,

ఒక్కడివేచేసే మజిలీవెనుక నలుగురట!

మండిన ఊటబాయి కన్నీళ్ళు

నీ గుండె గోడముందు నిలబడ్డవి.

శాంతిహస్తాలు చాపు ,

శూన్యహస్తాలుగావు.

*****